معادله ی پیچیده ای وجود ندارد، طیف هنرمندان شبه روشنفکر جمهوری اسلامی نه اینکه توانایی، استعداد و هنر ساخت یک اثر هنری قوی پیرامون ارزش های دینی و الهی که حتی عرفی جامعه اسلامی ایران را نداشته باشند؛ بلکه اساسا تولید چنین آثاری را به معنی هنرسیاسی تلقی می نمایند؛ هنری که به تفکر حاکم خدمت خواهد کرد! و از این در ادبیات ایشان تولید چنین آثاری به معنی سینمای دولتی، سینمای حاکمیتی، سینمای دینی، سینمای ایدئولوژیک، سینمای سفارشی و ... ترجمه و اقدامی ضد هنری و پلشت می باشد.

البته قرائت طیف منوالفکر ایرانی از هنر در حالی است که ماهیت اصلی تمام جشنواره های هنری در سطح بین الملل، بسط نگاه ایدئولوژیک بوده و اساس کارکرد هنر و بالاخص صنعت سینما در تمامی جوامع استفاده از قابلیت رسانه ای آن به منظور القای باور و یا تغییر باورها بوده و برای مثال هالیوود به عنوان شاخص صنعت سینمای ایالات متحده، خود پرچم دار سینمای ایدئولوژیک و سفارشی است.

پس باید توجه داشت که جریان شبه روشنفکری موجود در عرصه هنر و فرهنگ کشور، از عناوین بسیاری برای فرار از حضور متعهدانه خود بهره برده و نه تنها در خدمت سیاست های نظام و منافع ملی بودن را جُرم تلقی می نماید؛ بلکه با وجهه ای طلبکارانه دست در جیب حاکمیت نموده و به تامین عیش و معاش خود از بودجه های عمومی کشور و در قالب  نهادهایی همچون گروه سینمایی هنر و تجربه می پردازد.

از آنجایی که در سایه بی تدبیری و رخوت زدگی مدیران فضا برای نفوذ و اعمال سیاست دشمن در حوزه سینما مهیا می باشد برگزاری چنین برنامه هایی با صرف هزینه از طرف سینمای هنر تجربه طبیعی است که مورد اقبال کشورها قرار گیرد تا با کمترین هزینه بتوانند سیاست های خود را به صورت یک طرفه دنبال کنند. علاوه بر این، معضل دیگری که در این بین وجود دارد گسترش تفکر ترجمه ای و کپی برداری از آثار خارجی می باشد که متاسفانه در بسیاری از آثار هنری مانند سینما، تئاتر و تلوزیون و ... قابل مشاهده است؛ به طور مثال در حال حاضر در مورد آثار طنز این آسیب بروز نموده است. حال آنکه جالب است که کپی برداری ها تنها در عرصه های ضد فرهنگی اتفاق می افتد و اثری در الگو گیری و دغدغه مندی هنرمندان غرب زده از تعهد  هنرمندان کشورهای غربی نسبت به فرهنگ خودی مشاهده نمی شود.

پس اگر چه کشورهایی نظیر لبنان و سوریه و ... در سال های اخیر محصولات قابل توجهی که دارای قرابت فرهنگی نیز با ایران هستند، تولید نموده اند اما در فهرست سینمای هنر تجربه که حاضر به صرف هزینه واکران برخی فیلم های قدیمی و سطح پایین و حتی در مواردی بسیار بی ارزش از کشورهای اروپایی است، نامی از فیلم های این کشورها به چشم نمی خورد. گویا که موسسه هنر و تجربه رسالت خود را در ترویج و تبلیغ فیلم های اروپایی و روشنفکر نما یافته تا سینمای ایران با الگو برداری از برخی از این فیلم ها از سطح فعلی نیز تنزل یابد و یا حتی به عنوان وسیله ای باشد برای عادی سازی برخی خطوط قرمز فرهنگی و اعتقادی، آن هم در شرایط نفوذ فرهنگی!

اطلاع رسانی های صورت پذیرفته از رویدادهای برگزار شده در هنر و تجربه عموما ضعیف بوده حال آنکه بودجه مخصوص به آن تعلق گرفته است. این موضوع لزوم دقت و بررسی مدیران مربوطه را در جهت ساماندهی و کاهش هزینه های تخصیص یافته به این بخش و افزایش عملکرد خروجی آن را می طلبد.

همچنین در بخش حمایت از نشریه گروه سینمایی هنر و تجربه و نقد و بررسی فیلم ها، هزینه های تخصیص یافته در مقابل خروجی حاصل شده دارای وجهه عقلی و شرعی نمی باشد؛ زیرا اگر این دو مورد عملکرد صحیحی و قابل ارایه ای داشته اند چرا وضعیت محتوایی و درون مایه ای فیلم ها به این صورت است؟ مگر نه این است که نقد منصفانه و صحیح کمک شایانی در جهت افزایش سطح کیفی فیلم ها خواهد داشت؟

این سطح از جلسات نقد و بررسی به همراه هزینه صرف شده با پیام خروجی فیلم ها همخوانی ندارد. چگونه ممکن است نقد درون مجموعه ای البته به شرط پیاده سازی شرایط واقعی نقد، انجام گرفته باشد و یا صاحب نظرانی در این حوزه اهل تفکر و اندیشه یافت شوند که مطلب بنویسند در حالی که فیلم های کپی برداری شده و یا تقلیدی و یا همچنان با محتواهای سخیف و ضد فرهنگی با موضوعات خاص و مشابه تولید شوند! همچنین عنوانی مانند مراسم آیین دیدار نیز در میان مجهول است زیرا زمانی که هزینه مجزا برای بخش تبلیغات وجود دارد این عنوان جایگاهی برای برگزاری و اختصاص هزینه ندارد.

به ندرت می  توان در طول تاریخ جامعه یا کشوری را پیدا کرد که رسانه های اصلی آن اعم از شاعران، قصه گویان، روزنامه ها، رادیو، تلویزیون، تئاتر، سینما، کتاب و امثالهم برخلاف جریان حاکم بر جامعه حرکت کرده باشند. البته همیشه رسانه های مخالف دولت و معترض وجود داشته اند، اما جریان غالب در جهت سیاست های جامعه و خواسته های عموم مردم حرکت کرده است، برای این کار الزاماً نیازی به استفاده از زور یا اجبار دولتی هم نبوده است، چرا که رسانه ها از درون مردم جامعه برخاسته و خود را جزیی از جامعه محسوب می نمودند.

قطعا حسین انتظامی به عنوان فارغ التحصیل دانشگاه عالی دفاع ملی و یک مدیر استراتژیست از توانمندی مناسب برای تجزیه و تحلیل آمارهای ارایه شده برخوردار است و اگر بخواهد، می تواند به ارزیابی روشنی در زمینه میزان هزینه و فایده گروه سینمایی هنر و تجربه از برای نظام جمهوری اسلامی دست پیدا نموده و  اقدامات فوری و ضروری در بحث تدوین و اصلاح اساس نامه و قوانین موسسه هنر و تجربه سینمای ایرانیان نمایند و این مجموعه را به درستی در مسیر فرهنگی هدایت کند و یا در صورت عدم امکان اصلاح در خشت های کج این مجموعه و برای جلوگیری از ضررهای بیشتر مادی و معنوی آن مبادرت به حذف و یا جایگزینی مجموعه ای دیگری بجای آن سازد.